Η αλήθεια είναι πως οι ιδέες μας
έχουν στερέψει, σαν τα παλιά πηγάδια και τα τενάγη,
βούρλα φυτρώνουν αντί για νούφαρα,
όπως η ενύπνια θάλασσα
που όλο απομακρύνεται
και λες " μα εδώ κολυμπούσα παιδάκι,
τώρα ανέβηκε ο βυθός, μόνο πέτρες, φύκια και καβούρια",
έτσι, κι όταν στερεύουν οι ιδέες μας, πέφτει μια ομίχλη βαριά
μια σκοτεινιά,
οι ιδέες ήταν ένας κόκκινος βαθύς ήλιος
ήσαν οι ανοιξιάτικες ανεμώνες
που άναβαν ξαφνικά μπροστά σου σαν τα λαμπιόνια
στις παλιές αυλόθυρες,
ενώ τα πιτσιρίκια, μαζεμένα
κάτω από τοίχους γεμάτους ίσκιους, άκουγαν από 45αράκι,
τον "Μεγαλέξαντρο και το καταραμένο φίδι".