Το ξέρω, δεν ενθουσιάζουν πάντες μου οι στίχοι,
ιδιαίτερα οι λέξεις που μιλούν
για το απόλυτο ή το κατώφλι,
το ίχνος που κατισχύει του προσώπου,
βρέχει
και πρέπει να γράψουμε για τη βροχή,
ονειρεύτηκα μια πανέμορφη
έξοδο, με βενζινάκατο του `60, σ'έναν ήλιο, σαν εκείνο
του Kλωντέλ, στον "Κλήρο του μεσημεριού",
όχι για τα τρίγωνα
και τις προδοσίες,
αλλά για το μεσημέρι,
κι αν δε φύγουμε στο
απόγειο
τί ωφελούν ο λόγος και το πάθος,
δε λέω,
μεγέθη ελληνικά, μα πάνω απ’ όλα,
το
οδυνηρό
φως.