Ἐπίστευα ὡς τώρα πὼς στίχους βγάζω μόνο,
ἀλλὰ ποτὲ δὲν μ’ ἦλθε ἰδέα στὸ κεφάλι
πὼς εἰμπορῶ κι’ ἀνθρώπους νὰ κάμω ὅπως ἄλλοι...
Τι θαύματα ἀρχίζω κι’ ἐγὼ νὰ κατορθώνω!

Καὶ ἅμα εἰς τὸν κόσμο ἐβγῆκε τὸ μωρό,
ἐφώναξα ἀπάνω εἰς τὴν συγκίνησίν μου:
Κι’ ἐγὼ λοιπόν, ὦ Πλάστα, νὰ πλάσω εἰμπορῶ
ἀνθρώπους κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσίν μου;

Σὰν νὰ μὴ φθάνῃ τόση Ἑλλήνων πλησμονή,
ἰδού! καὶ ἄλλος Ἕλλην γεννᾶται ἀπὸ μένα...
καλὲ αὐτὸς ὁ κόσμος τι ἔχει νὰ γενῇ,
ἐὰν καρποὺς ὁ ἔρως παράγῃ ὁλοένα;

Εὐθὺς στὸ μοναστῆρι σεῖς, νέαι δεσποσύναι,
ἂς μὴν ἀυξάνῃ πλέον αὐτὴ ἡ ἀνθρωπότης
μὰ καὶ στὰ μοναστήρια νομίζω ὅτι εἶναι
πρὸς βλάστησιν ἀνθρώπων μεγάλη γονιμότης.

Λοιπὸν ποῦ νὰ σᾶς στείλω;... ὅπου καὶ ἂν κλεισθῆτε,
ὁ παντεπόπτης ἔρως θὰ ἔρχεται κρυφά,
παντοῦ καρποὺς γενναίους καὶ αὔξησιν θὰ δῆτε
κι’ εἰς ἔμψυχα ὁ ἔρως καὶ ἄψυχα τρυφᾷ.