Υπομονετικά σμιλεύω τη σκιά μου με τις λέξεις
δίνοντάς της νέα, ιδεατά σχήματα,
ανταλλάσσοντας τον εαυτό μου με την αδιόρατη υφή της.

"Σκιά", της λέω, "μάθε με να μην αισθάνομαι".
Και η σκιά μου σχηματίζει έναν άμορφο χορό στον τοίχο,
κάτω από το τρεμουλιαστό φως των κεριών.

Κι έπειτα η σκιά μου λέει:
"Μάθε με πώς να αισθάνομαι".
Και βυθιζόμαστε μαζί σε χειμαρρώδη δίνη.

Απόψε θα γίνω η σκιά μου.
Η σκιά μου θα οδηγήσει τα βήματα
αυτή τη φορά.