Τόσο καιρό αφού χωρίσαμε, μου λείπεις λίγο
Κι αν ήταν λάθος μου που πέρασα, πες μου να φύγω
Θα είχα πάρει πρώτα να `βλεπα αν χαιρόσουν
Αλλά φαντάσου ότι ξέχασα το νούμερό σου

Είναι σκληρό να ξεχνάς, είναι σαν πόρτα που κλείνει
Τίποτα δεν έχει μείνει, τέλειωσαν όλα για μας
Είναι σκληρό να ξεχνάς, όσο αλλού πια και να `σαι
Είσαι σκληρό να θυμάσαι, μα πιο σκληρό να ξεχνάς

Τι ήταν κι αυτό, εγώ εξόριστος απ’ τη ζωή σου
Ν’ αξίζω μόνο έν’ αμήχανο καφέ μαζί σου
Κι εσύ που γνώριζες τα πάντα μου, μικρά μεγάλα
Να με ρωτάς αν θέλω ζάχαρη κι αν βάζω γάλα

Είναι σκληρό να ξεχνάς, είναι σαν πόρτα που κλείνει...

Δάκρυσα εγώ και τότε γύρισες εσύ την πλάτη
Και πήγες κι έβαλες ραδιόφωνο να παίζει κάτι
Η μνήμη της καρδιάς μας το `χασε και πια δεν το `χει
Αυτό ήταν τότε το τραγούδι μας μα τώρα όχι

Είναι σκληρό να ξεχνάς, είναι σαν πόρτα που κλείνει...