Το ποίημα έχει μια αιχμή
γδέρνει τη φλούδα
του μανταρινιού
χωρίς ποτέ να φτάνει
στη σάρκα
μικρά μικρά σαν βάσανα
χτυπήματα στο δέρμα
για να χυθεί η μυρωδιά
στο γύρω τόπο
και να ανατείλει το άστρο μας
μέσα στον πυρετό του

Απλώνουμε τα χέρια
σε καρπούς που αστράφτουν
όπως σε φιλιά που ακονίζονται
για να μην ξεχαστούν.