Άκουγα την καρδιά μου να λυγίζει
να λυγίζει, και να κάνει "κρακ"
σα μίσχος λουλουδιού που το `κοβαν.
Πρόβαλλα τ’ αγκάθια μου,
δεν πρόφθαινα όμως.

Έτσι μ’ εξεχώριζαν πάντοτε απ’ τις ρίζες μου
Έτσι πάλι πάντοτε, άρχιζε η εξορία μου
στα νησιά των άγονων γραμμών
Έτσι ξερό πλατανόφυλλο
μ’ έπαιρνε και μ’ έσερνε ο αέρας
πίσω από βήματα που φεύγαν
που δεν εσταματούσαν
δεν με περίμεναν ποτέ.