Φιλέρημη φλουέρα,
νά τούτον τον αέρα
κι αρχίνα να φυσάς.
Κι αν ίσως και σε καίγει,
είν’ στεναγμός μου, λέγει,
και μη με τον μισάς.
Οδήγησ’ τον να φθάσει
προς τούτ’ αυτού τα δάση,
στο στόμα της Ηχώς.
Κι απ’ την Ηχώ ν’ αρχίσει
εκεί να καταντήσει,
που ξεύρει μοναχός.
Ειπέ τον να προσέχει
στους βράχους, όπου τρέχει,
να μην εμποδισθή,
μόν’ ίσια να περάσει,
ατάραχα να φθάσει,
να κράξει, ν’ ακουσθεί.