Το Κάρμα έκλεισε τις πληγές μου δεκατέσσερις φορές
και με έστειλε να περιστρέφομαι σε ελλειπτικές τροχιές

όπου μπορώ να διακρίνω τα ολογράμματα πιθανών κόσμων,
να αφουγκραστώ την κατάρρευση των ανύπαρκτων ερεισμάτων
του στρεβλωμένου χωροχρόνου,

να νιώσω τα φωνήεντα του ουρανού να βουίζουν
όταν ο Διόνυσος σέρνει τον χορό μας στο χάος του αόριστου,

να δοκιμάσω τη φωτιά μέχρι τα τρίσβαθα της σάρκας
-τα δάχτυλα προκαλούν σπινθήρα στο σημείο επαφής
με κάθε ακατέργαστο ήλιο,

να ψηλαφίσω των ανυπόμονων καιρών το σφυγμό
που φοριέται στωικά στο μανίκι, σαν μεταφυσικό φιλοδώρημα.

Τα χάρτινα φτερά τσακίζονται στο άγονο έδαφος του χρόνου
μα η ζωή συνεχίζεται, έτσι κι αλλιώς
-πολλαπλές ψευδαισθήσεις προσφέρουν τη γλυκιά σωτηρία.

Τώρα, το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα ακόμη ψέμα
για να ολοκληρωθεί ο κύκλος.