Τώρα με το χώμα αγγίζω τα κόκαλά σου.

Ξαπλώνω πάνω του.

Κρύβω το πρόσωπο μου στις μικρές του λακκούβες.

Σε μυρίζω.

Ξεσκίζω με τα νύχια την κοιλιά μου.

Σου στέλνω υπόγεια τις οσμές μου.

Σε έχω εκεί.

Σαν να με βόλευε ο θάνατός σου.

Έτσι δε θα αλλάζεις πια.

Δε θα σε ψάχνω να σε καταλάβω.

Θα είσαι αυτή που θέλω.

Δε θα μπορείς να διαμαρτυρηθείς.

Να πεις: δεν είμαι έτσι εγώ.

Δε θα μπορείς να με κουράζεις άλλο.

Τι ωραία που διευκολύνει ο θάνατος τα πράγματα.

Έτσι θα κλαίω από δω και μπρος για σένα.

Δίκαιο.

Ζωντανή όταν ήσουν έκλαιγες εσύ για μένα.