Τα βράδια του φθινοπώρου περιμένω τις τελευταίες
σταγόνες της βροχής πάνω στην τσίγκινη τέντα
μια μια – υγρά τύμπανα μιας αδιόρατης αίσθησης.
Με πολιορκούν όλες μαζί οι τεθλασμένες γραμμές των τοίχων
τα φύλλα της κληματαριάς κινούμενα φαντάσματα
τα σπασμένα μου ρόδια ανοιχτοί λογαριασμοί με τ’ άστρα
κι η τρέλα μου που ξοδεύει το πάθος μου σα μια παλιά δραχμή
υποτιμημένη σαν τις λέξεις μου
που τυραννούν το αρνητικό πρόσωπο της νύχτας,
το λευκό χαρτί.
Τ’ ακροκέραμα στις απέναντι στέγες μοιάζουν με μπάντα
του παλιού καιρού που δε θα ξαναπαίξει
μυρίζουν τα τριαντάφυλλα, τ’ αλεξίπτωτα γιασεμιά
που αυτομόλησαν από τη διπλανή βεράντα
κι ο άγγελος χωρίς ρομφαία
χωρίς κρίνο
χωρίς φτερά.
*
Παρακολουθώ ευλαβικά τη συνεχιζόμενη ροή αίματος.