Δε σε βρήκα στο κατώφλι μου
ούτε βγήκα να σε ψάξω, για να κλείσω τα κενά που σφυρηλατεί η νοσταλγία
και για τα οποία προειδοποιούν παιδιά ή ζωα φτιαγμένα από την ύλη μιας απογοήτευσης.
Έφτασες βήμα βήμα απ’ τους αιθέρες,
μικρή ισορροπίστρια της σανίδας που ίπταται πάνω απ’ τον λάκκο με τους λύκους
και φοράει τα στίλβοντα κουρέλια ενός Φλεβάρη.
Ήρθες συμπυκνούμενη σταδιακά από μια φλέγουσα διαφάνεια,
δοκιμάζοντας άλλα κορμιά, σαν φαντάσματα, όμως απ’ την ανάποδη,
σαν προμηνύματα του ηλεκτρισμού που έχεις για ρούχο
—σκαντζοχοιράκι στην ομίχλη*,
μπαλόνι από ολόφωτα κεριά αναμμένα,
ο πέτρινος μαγνήτης που ρουφάει τη μοιραία του τροφή,
το φτερωμένο ξέσπασμα που στροβιλίζεται και σταματάει κοντά στο κάρβουνο,
μαζί μ’ ένα τρέμισμα—.
Κι είχες ήδη εμφανιστεί στον κόσμο τούτο,
άθικτη στο άσπιλό σου μαύρο απ’ το κεφάλι ως την ουρά,
πιο θαυματουργή κι από τη γάτα του Τσεσάιρ,
κρατώντας το κομμάτι της ζωής σου σαν πετράδι κόκκινο, γυαλιστερό, ανάμεσα στα δόντια.