Σ’ ενα μικρό κουτάκι τα φυλάω,
τα κοχύλια της ζωής μου.
Καθένα από αυτά,
κρύβει και μια ιστορία
βαθειά μέσα του.
Ακουμπάς το αυτί σου προσεκτικά
πάνω του,
και σου την ψιθυρίζει.
Σου λέει για τη μαγική εκείνη στιγμή,
για την παραλία που το μάζεψα,
για την θάλασσα που κολύμπησα
γυμνή,
για τον ήλιο, πού χάϊδεψε το κορμί μου
μετά, όταν στην αμμουδιά
αποκαμωμένη απο την πάλη
με τα κύμματα ή με τον έρωτα,
ξάπλωσα να ξεκουραστώ...
Για τον ουρανό που του παραδόθηκα,
την μέρα,
χαζεύοντας τα σύννεφα,
και την νύχτα,
όταν με νανούριζε με τ'αστερια του
και με μάγευε,
πότε με τον Αλντεμπαράν,
και πότε με τον Σταυρό του Νότου.
Σ’ ένα μικρό, τόσο δα κουτάκι...
είναι κλεισμένη με την αλμύρα της,
όλη μου η ζωή.
Και δε διακρίνεται πιά,
αν είναι το αλάτι αυτό
στον πάτο του,
απο τα δάκρυα, ή την θάλασσα...