Και γώ,
που κοίταζα
την ομορφιά του κόσμου
και για τους δυο μας,
και ας μη σε είχα...
Τώρα,
τυφλώνομαι κάθε φορά
που την αντικρίζω.
Σαν μαχαιριά κοφτερή
μου ξεσκίζει τα μάτια
ο ήλιος, το καινούργιο φεγγάρι,
ο κοκκινολαίμης στο κλαδί...
Τίποτα πιά, να μην βλέπουν!
αφού μαζί σου δεν μπορώ
τώρα να τα μοιραστώ.
Τυφλώστε με καλύτερα...
Αν πρέπει να συνεχίζω
να ζω.
Μεσ’ στο σκοτάδι να `μαι.
αγάπη μου.
Στο ίδιο σκοτάδι να'μαστε μαζί..
και ν'αναπνέω εγώ μονάχα πιά,
και για τους δυο μας...