Όμορφο αγόρι,
με το φαρδύ στέρνο
και τους ήδη γκρίζους κροτάφους,
πώς να γιατρευτώ
απο σένα;
Τι κι’ αν κυλιόμαστε
περιστασιακά
σε ξένα κρεβάτια.
Μαζί δε θα μας
πάρει ποτέ ο ύπνος.
Κανένα ξημέρωμα
δε θα μας βρει
ποτέ αγκαλιά.
Πόσο ν’ αντέξω
ακόμα
την απουσία σου;
Πώς να συνηθίσω
την ερημιά
του άλλου μισού μου
κρεβατιού;
Όμορφο αγόρι,
το άδειο μαξιλάρι σου
ουρλιάζει τη νύχτα
εντός μου.
Και οι κραυγές του
μου τρυπάνε την ψυχή!
Βγές απ’ το μυαλό μου!
Φύγε απ’ τα `ονειρά μου!
Λύτρωσέ με
από την απουσία σου,
Έλα!