Τώρα με κοιτάζεις, από το παράθυρο, δίπλα στο γραφείο μου.
Η κολλημένη στο τζάμι φωτογραφία σου, δεν μπορεί να σβήσει την πίκρα του χαμόγελου που είναι ζωγραφισμένο στα χείλη σου.
Και αυτά τα μάτια σου, που με κοιτούν και στάζουν τόση θλίψη...
Αχ!
Να μπορούσα να'ξερα τι θέλουν να μου πούν...
Μάταιο.
Με την απορία θα μείνω το ξέρω.
Να περιμένω ν'ακούσω τη φωνή σου, που δε θα μιλήσει ποτέ πιά.
Τόσος πόνος!
Τόσος θάνατος!
Τόση απώλεια!
Πόση μπορεί να αντέξει μια καρδιά χωρίς να σπάσει;
Κι’ αμα σπάσει, σε πόσα κομμάτια μπορεί ακόμα ν'αντέξει και να συνεχίζει να χτυπά;
Γεμίζουν στο σπίτι, σιγά σιγά, οι τοίχοι με φωτογραφίες πεθαμένων.
Πάνε πια οι πίνακες με τα λουλούδια και τα σεντόνια...
Γίνεται σιγά σιγά η ζωή μου ολόκληρη μια "νεκρή φύση"...
Δε με πονάει που "έφυγες".
Που μ'άφησες πίσω δεν μπορώ ν'αντέξω...