Τόσα χάπια,
κι’ ακόμα να με πάρει ο ύπνος!!!
Χαμουρεύομαι στο άδειο κρεβάτι,
σηκώνομαι ...
Το κεφάλι μου πονάει,
και `γω, ανάβω τελικά το φως,
παίρνω μολύβι και χαρτί...
και γράφω.
Και σε σκέφτομαι ακόμα,
και ας λέω πως τέλειωσα
την ιστορία μου μαζί σου.
Πριν με πάρει ο ύπνος,
που δε με πήρε τελικά,
γιατί μέσα βαθιά, μου άφησε την απορία,
διάβαζα τα ποιήματά σου...
Αυτά, που έγραφες για την άλλη,
την προηγούμενη...
Παρόμοια
μ’ αυτά που γράφεις για μένα,
τώρα...
Τελικά,
το μέσον είμαστε όλες
το "μέσον" για την έμπνευση σου...
Και ο πόνος,
αυτός που λες πως μας τσακίζει,
μόνο η δικαιολογία
για να απλώσεις το χέρι,
να γεμίσεις το ποτήρι και
να ανάψεις ακόμα ένα τσιγάρο...

Έτσι είναι πάντα...

Ο πόνος,
είναι το μέσον της δημιουργίας.
Σαν τις ωδίνες του τοκετού.
Που όταν περνούν,
σε αφήνουν με ένα μωρό στην αγκαλιά...
Αγνώστου πατρός,
Αγνώστου μητρός,
Μόνο

της εμπνευσης τέκνο...