Ψιλή, λεπτή, παγωμένη
βροχή
σαν χιλιάδες βελόνες
που σου τρυπούν την καρδιά.
Σε μουσκεύει ως το κόκκαλο.
Την ψυχή δεν την αγγίζει.
Εκείνη έχει παγώσει
προ πολλού.
Άχρηστη η ομπρέλα.
Να προστατέψει
τι;
Γλιστρούν τα κλειδιά,
στα βρεγμένα χέρια.
Το σπίτι άδειο, σκοτεινό,
παγωμένο.
Ακουμπάς στον τοίχο
και η βρεγμένη σου
φιγούρα,
μένει επάνω σαν ζωγραφιά.
Κλείνεις την πόρτα
πίσω σου.
Γέμισε το σπίτι.
Δε χωράει άλλη απουσία...