Άχρηστο γκρίζο τοπίο μέρας βροχερής.
Η θλίψη ξεπερνάει τα όρια
και απλώνεται παντού σαν την πανούκλα.
Τα άρρωστα από τον πυρετό σου μάτια,
γυρεύουν στο πρόσωπό μου
μιαν αχτίδα φωτός μιαν ελπίδα.
Μάταια!
Τίποτα δεν μπορεί να ζωντανέψει
μια λαχτάρα πεθαμένη.
Καταδικασμένο το κορμί να μαραζώνει
στην σκέψη και τη θύμηση αλλοτινών ερώτων
σαβανωμένων φιλιών
και απολιθωμένων χαδιών.
Ακόμα και οι μυρωδιές της Άνοιξης,
μοιάζουν με λιβάνι νεκροταφείου.
Φόρεσε το μαύρο σου φουστάνι
και μην ξεχάσεις να περάσεις στο λαιμό σου
ένα μαργαριταρένιο κολιέ,
για να τονίζει το πένθος σου.