Μια απέραντη χωματερή
κατάντησε η ψυχή μου.
Που αδειάζει μέσα της
ο καθένας ,
τα σκουπίδια του.
Και όσο σαπούνι και νερό
και αν τρίβει
το κορμί μου,
η μπόχα δε φεύγει.
Γιατί έρχεται από μέσα μου.
Ενα μπουκάλι οινόπνευμα
θα πιω
κάποια στιγμή...
και μετά,
θ'ανάψω ενα σπίρτο
και θα το καταπιώ.
Να τα κάψω όλα.
Για να αναπνεύσω αέρα καθαρό,
μέσα απ΄τ’ αποκαϊδια...