Σε είδα χτες το βράδυ πώς περάσανε αλήθεια δυο χρόνια.
ήσουν λίγο πιο χλομή όμως φόραγες την ίδια κολόνια.
Πλησίασα κοντά να σε αγκαλιάσω μα εσύ ήσουν σαν ξένη.
Με τα μάτια σου θολά, κλείναν και έγερνες αργά σαν χαμένη.

Ναι, τι σου λείπει, τι σου λείπει.
Και πιστεύεις πως θα βρεις όλα αυτά
που θες να ποιείς.
Και σε πίνουν, σε διαλύουν,
σε σκοτώνουν, πες μου τι, τι σου λείπει.
Τι σου λείπει, και δεν βλέπεις πως
σαπίζεις, γκρεμίζεις ότι χτίζεις.
Που είσαι εσύ, δεν είσαι εσύ.
Α, α, ααααα

Σε κοίταξα να δω το λαμπερό εκείνο χαμόγελό σου.
Που έλεγα πως μια ζωή, δεν αρκούσε
για να είμαι δικός σου.
Και τότε εσύ με κοίταξες σαν να έβλεπες πιο πίσω από μένα.
Και περπάτησες αργά, με προσπέρασες
με μάτια κλαμένα.