Η Μνήμη...
που όλα τα σβήνει
μ’ ενα σφουγγάρι
όταν θέλει...
Κρατάει μόνο τα έλάχιστα
εκείνα,
τα κακώς καμωμένα
αλλά τόσο γλυκά,
τόσο ηδονικά
τόσο βαθιά ζωσμένα....
Α! η μνήμη!!!
Ξέχασα τη μορφή σου πιά.
Ούτε τα μάτια σου
θυμάμαι.
Μόνο, όταν αλλάζει
ο καιρός,
δυό λέξεις σαν λεπίδι
κοφτερό,
δυό λέξεις όλες κι’ όλες,
όταν χωρίζαμε.
Ποιες ήτανε καλά καλά,
ούτε θυμάμαι πιά.
Μόνο το τσούξιμο,
αυτόν τον πόνο
της στιγμής,
που νιώθω σαν τσίμπιμα,
στην έρημη καρδιά,
Μόνο αυτό θυμάμαι...