Πάνω που είχα πει,
πως θα σε ξεχάσω.
Πάνω που ήμουν έτοιμος,
να σε ξεγράψω.
Ήρθες για να πάρεις,
κάτι πράγματα σου.
Και μου ζήτησες να σκίσω,
όλα τα γράμματα σου.

Φάνηκες μπροστά μου έτσι ξαφνικά,
ήσουν όμορφη όπως πάντα.
Έκανα να σε αγκαλιάσω.
Και χαμήλωσες τα μάτια.
Κι ήρθαν στο μυαλό μου.
όλες οι στιγμές.
Πως μπορείς να τις ξεχάσεις.
Και η ειρωνεία είναι,
πως φοβόσουν μην με χάσεις.

Έχω κουραστεί να σε περιμένω.
Είναι πια ανώφελο να επιμένω.
Δε θα σου ζητήσω την γνώμη σου,
ν’ αλλάξεις.
Μα έξι χρόνια πως μπορείς
να τα ξεχάσεις.