Χέρι δυνατό πολύ σ’ αρπάζει,
λέγαμε πως θα ΄μαστε μαζί,
ό,τι κλαίει εδώ κι ό,τι σπαράζει
δεν ακούγεται, σχεδόν δε ζει.

Μοίρα φθονερή καταδικάζει,
γδέρνει, καίει και σκορπάει κορμιά,
τη ζωή με θάνατο μπολιάζει
τώρα που μου σώνεται η λαλιά.

Ποιος γελά μαζί μου και ποιος παίζει,
ποιος μ’ αφήνει νύχτα ορφανό,
ποιος ορίζει όλο να πληρώνω
κι όμως πάντα κάτι να χρωστώ.