Χρυσούλα με βαλάντωσες,
Χρυσούλα μ’ έχεις κάψει,
Χρυσούλα σβήσε τη φωτιά,
όπου μου `χεις ανάψει.

Πάρε νερό απ’ τα μάτια σου
και νίψ’ το πρόσωπό σου,
που το χαϊδεύει ήσυχα,
Χρυσούλα μ’ ο δικός σου.

Χρυσούλα βάσανο πικρό,
με παίρνεις στο λαιμό σου,
όσο μου κάνεις τον βαρύ,
μια μέρα, φως μου, πως μπορεί
να γίνω σύντροφός σου.