Πάντα εδώ γυρίζω, κάτι με τραβά.
Κάθε τι που αντικρίζω στα παλιά με πάει.
Όλα θέλω να τα κάψω,
όλα να τα ανατινάξω,
τίποτα να μην αφήσω
για να μην ξαναγυρίσω.
Λέω θα ποιώ να την ξεχάσω,
όμως ποιο πολύ κολλάω.
Κι όσο ποιο μακριά έχω φύγει,
τόσο ποιο πολύ μου λείπει.

Δε λέει να φύγει.
Πάντα μέσα μου θα ζει.
Ίσως να ναι ο μόνος τρόπος
για να είμαστε μαζί.
Όμως θέλω να ξεχάσω,
σ’ άλλα μάτια να την ψάξω.
Θέλω τόσο να ξεφύγω,
με παιδεύει λίγο λίγο.
Λέω θα ποιώ να την ξεχάσω.
Όμως ποιο πολύ κολλάω.
Κι όσο ποιο μακριά έχω φύγει.
Τόσο ποιο πολύ μου λείπει.

Λες και μαγεύει,
η τρελή της η ματιά.
Λες και μ’ έχουν παγιδέψει,
τα πυκνά της τα μαλλιά.
Όλα θέλω να τα κάψω,
όλα να τα ανατινάξω.
Τίποτα να μην αφήσω,
για να μην ξαναγυρίσω.
Λέω θα πιω να την ξεχάσω,
όμως ποιο πολύ κολλάω,
και όσο ποιο μακριά έχω φύγει.
Τόσο ποιο πολύ μου λείπει.

Πάντα εδώ γυρίζω,
κάτι με τραβάει.
Δε θα αντισταθώ όμως άλλο,
και όπου θέλει ας πάει.
Ίσως έτσι να γλιτώσω,
την ψυχή μου αν παραδώσω.
Κι ότι θέλω να μισήσω,
ποιο πολύ θα τ’ αγαπήσω.
Έχω κουραστεί να φεύγω.
Τις παγίδες ν’ αποφεύγω.
Μένω και ότι θέλει ας γίνει,
όλα χάρισμα σε κείνη.