Ματώνει η νύχτα το πρωί
κι η νυχτερίδα στη σκεπή γίνεται σκόνη
κι απ’ τα τσιγάρα τα σβηστά
το τελευταίο μοναχά με ξημερώνει

Κομμάτια η πόλη φωτεινά
και τα παράθυρα κλειστά σαν χειρουργείο
κι όποιος δεν έχει τι να πει
τραβάει στη μέρα μια γραμμή και λέει αντίο

Καθρέφτες και όνειρα
δυο πόρτες σπασμένες
στου κόσμου τα όρια
γυρεύουν δραπέτες

Μάτωσε η νύχτα το πρωί
κι ένας λαός που αιμορραγεί με ξεπληρώνει
με μιαν αχάριστη βολή
στο μέτωπό μου κάθε αυγή με στεφανώνει

Μες στο μυαλό μου μια φωνή
μου λέει πες τ’ απ’ την καλή μα μετανιώνει
του κόσμου εμείς οι βιαστικοί
το `χουμε τάξει στη φυγή να μας λυτρώνει

Καθρέφτες και όνειρα
δυο πόρτες σπασμένες
στου κόσμου τα όρια
γυρεύουν δραπέτες