Παιδί με τ’ ασυννέφιαστο μέτωπο τ΄αγνό
και με τα μάτια που απορούν και ονειροπολούνε
ξέρεις κι αν φύγει ο καιρός γοργός σαν τον καπνό
κι ο δρόμος, κι ο δρόμος μου χαθούν και χωριστούνε
σίγουρα θα χαμογελάς κι ευτυχισμένη θα `σαι
αυτό το παραμύθι δώρο αγάπης σαν θυμάσαι
το λαμπερό σου πρόσωπο δε θα `χω δει καιρό
στ’ αυτιά μου τ’ ασημένια γέλια δε θ’ αντηχούνε
μα είναι ωστόσο αρκετό που τώρα θα καθίσεις
αυτό το παραμύθι μου να παρακολουθήσεις
ένα ν’ ακούσεις πριν φωνή του φόβου ακουστεί
και μας ταράξει με πικρά μηνύματα γεμάτη
πριν μια μοναχική μελαγχολία μας νοιαστεί
και μας καλέσει σε σκληρό αφιλόξενο κρεβάτι.

Καλή μου, είμαστε παιδιά, είμαστε παιδιά,
παιδιά μεγάλα τώρα.
Καλή μου, είμαστε παιδιά, είμαστε παιδιά,
παιδιά μεγάλα τώρα.

Καλή μου, είμαστε παιδιά, παιδιά μεγάλα τώρα
και τρέμουμε όταν έρχεται να κοιμηθούμε η ώρα
τρέμουμε όταν έρχεται να κοιμηθούμε η ώρα.

Καλή μου, είμαστε παιδιά, παιδιά μεγάλα τώρα.