Είναι ο δρόμος που τελειώνει σταματάει στο πουθενά
σ’ ένα άγριο σταυροδρόμι σε μια απότομη πλαγιά.
Γύρω σου ούτε ο ίσκιος δε σου κάνει συντροφιά
κι ένας ανελέητος ήλιος σου τρυπάει τα βλέφαρα.
Διψασμένος απ’ το δρόμο στο λιοπύρι το καυτό
έκανα να ξαποστάσω μα ούτε ίχνος για νερό.
Λίγο αν παραπατήσω θα βρεθώ μες το κενό
και κανείς δε θα με ψάξει ούτε ο ίδιος μου ο εαυτός.
Και έτσι όπως ισορροπούσα στον γκρεμό και τη φωτιά
βγήκε ολόγιομο φεγγάρι και με πήρε αγκαλιά.