Τρέμουν τα δέντρα σύγκορμα
Ήλιος να μην τα κάψει
Τρέμουν τα φυλλαράκια τους
Χιόνι μην τα χιονίσει

Κι ο ξένος στέκει ασάλευτος
Μες στο σκληρό καθρέφτη
Το βλέμμα του κι αν θα καεί
Φλόγα δε θα λογίσει

Τι έχει στα μάτια του βαθιά
Γραμμένο τ’ όνομα της
Κι απ’ τα καμμένα μάτια του
Δάκρυ και μέλι στάζει

Κι ο ξένος στέκεται βουβός
Καθρέφτης ραγισμένος
Κι αν θα ραΐσει κι η ματιά
Λεξούλα μια δε βγάζει

Ξέχασε χρόνους δέκα πριν
Να γλυκοκουβεντιάζει
Που αερικά τον όρισαν
Και τη μιλιά του πήραν

Τρέμουν τα δέντρα σύγκορμα
Ήλιος που τα `χει κάψει
Τρέμουν τα φυλλαράκια τους
Στο χιόνι μέσα γείραν.