Δε σε φοβάμαι πια ντουνιά
και ψεύτρα κοινωνία,
το πήρα πια απόφαση
να ζω στην τυραννία.

Έχω περάσει φουρτούνες και μπόρες
κι είδαν τα μάτια μου πολλά,
έχουν γκρεμίσει τα όνειρά μου
και μου `χουν κλέψει την χαρά.

Δε σε φοβάμαι πια ντουνιά,
μου `κανες βράχο την καρδιά.

Κι εσύ αγαπημένε μου
που η φτώχια σε τρομάζει
φύγε να βρεις αλλού χαρά,
φύγε και δεν πειράζει.

Έχω περάσει φουρτούνες και μπόρες
κι είδαν τα μάτια μου πολλά,
μια παραπάνω στις τόσες ψιχάλες
θα `ν’ κι η δική σου η μαχαιριά.

Δε σε φοβάμαι πια ντουνιά,
μου `κανες βράχο την καρδιά.

Από μικρή δε γνώρισα
μέσα στην κοινωνία
λίγη χαρά λίγη στοργή
και λίγη ευτυχία.

Έχω περάσει φουρτούνες και μπόρες
κι είδαν τα μάτια μου πολλά,
περιπλανιέμαι σε άγνωστες χώρες
ζητώντας λίγη παρηγοριά.

Δε σε φοβάμαι πια ντουνιά,
μου `κανες βράχο την καρδιά.