Kάθε πρωί μπαίνεις κρυφά μεσ’ το φλιτζάνι μου
Κι όλη την πίκρα του καφέ μου ακυρώνεις
Θα με γλυκάνεις, σαν να είσαι το λιμάνι μου
Καθώς αργά στον ουρανίσκο μου θα λιώνεις

Θέλω να ξέρεις
Πως είναι ευθύνη
Την γλύκα αυτή μέσα στην μέρα μου να φέρνεις
Είναι ευθύνη
Η ζαχαρίνη
Κι όλο το γκρίζο μου με χρώματα να υφαίνεις

Και σαν βραδιάσει και αρχίσει το σκοτάδι
Κι η νύχτα πάει ν’ απλωθεί και στην ψυχή
Αυτή η γλύκα με τυλίγει μ’ ένα χάδι
Γιατί το νιώθω πως για μένα είσαι εκεί

Θέλω να ξέρεις
Πως είναι ευθύνη
Την γλύκα αυτή μέσα στην μέρα μου να φέρνεις
Είναι ευθύνη
Η ζαχαρίνη
Κι όλο το γκρίζο μου με χρώματα να υφαίνεις.