Άνε το πω, τι κι αν το πω, άστο καλλιά κρυμμένο
το μυστικό του πόνου μου, μα έτσι κι αλλιώς δε γιαίνω.

Άθρωπος είμαι κι έσφαλα, αλλά γιατί να σφάλω
και άστο `δα πως έσφαλα, μόνο `ναι και μεγάλο.

Νυχτερινό περίπατο πήγα με την καρδιά μου
και σύβασέ `με η άτιμη κι είπα τα μυστικά μου.

Ω! τη παντέρμη πεθυμιά και πρόδωσέ `με πάλι
που `θελα ετούτο το σεβντά να μην τον ξέρουν άλλοι .

Πάει καιρός που σ’ αγαπώ μα δε σου το `πα ακόμα
μ’ αρέσει να `ναι στα κρυφά σαν πέτρα μες στο χώμα .