Μη ρωτάς, βρε φίλε μου, το που γυρίζω
και γιατί παραμιλώ κι όλο δακρύζω,
μια μικρούλα μ’ έμπλεξε στη γειτονιά μου,
ο καημός της μένει ακόμα στην καρδιά μου.

Κάθε βράδυ να περάσω καρτερούσε
και κρυφά απ’ τη μαμά της μου μιλούσε,
μα τώρα με αρνήθηκε, γιατί, δεν ξέρω
και στο σπιτάκι δεν τη βλέπω κι υποφέρω.

Μέρα νύχτα τριγυρνώ κι όλο κοιτάζω,
δεν τη βρίσκω ο φτωχός κι ανεστενάζω
και σαν τον μεθυσμένο πέφτω απ’ τη ζάλη,
όταν θυμούμαι, αχ, τα όμορφά της κάλλη.