-Έχω πολλά παράπονα
Τάσο μου δεν αντέχω
δυο χρόνια μες το σπίτι μου
ψεύτικα πια να σε `χω.

-Γιατί ρε Βάσω μου μιλάς
έτσι και με μαλώνεις;
Και σαν ξενάκι έρημο αααχ,
με βρίζεις και με διώχνεις;

-Δυο χρόνια τώρα όλο μου λες
μαζί μου πως θα ζήσεις
ωσότου πια με βαρεθείς
και ύστερα να με αφήσεις.

-Έννοια σου εσύ ματάκια μου
και εγώ δε θα σ’ αφήσω
το πήρα πια απόφαση αααχ,
μαζί σου για να ζήσω.

-Τι να το κάνω πως το λες,
αφού είσαι κατεργάρης
δυο χρόνια τώρα με γελάς
και λες πως θα με πάρεις.

-Τώρα στο λέγω στα σωστά,
έλα να φιληθούμε
και πάρ’ το πια απόφαση αααχ,
πως θα στεφανωθούμε.

-Να μου ζήσεις Ρούκουνα!
-Γεια σου Αννίτα μου!
Γεια σου παιδί μ!
Γεια σου και σένα Ογδοντάκη μου!