Τα νιάτα μου χαράμισα
μες στης ζωής τη στράτα,
άφησα κι έφυγε η ζωή
σαν να `ταν βρύση ανοιχτή.

Αλλά στο κάτω κάτω της γραφής
δικά μου ήταν τα νιάτα.

Τα `κανα γλέντι και γιορτή,
γιορτή κι ανεμοζάλη,
μα τώρα σέρνονται στη γη
να τα πατάνε άλλοι.

Κι αν λένε τα χαράμισα
και τώρα είναι φευγάτα
στο κάτω κάτω της γραφής
δικά μου ήταν τα νιάτα.

Το μαύρο τ’ αυτοκίνητο
με το σταυρό στο τζάμι
περνά συχνά απ’ τη στράτα μου
για αυτό γλεντώ τα νιάτα μου.

Κι αν λένε τα χαράμισα
χίλιες φορές χαράμι.

Τα `κανα γλέντι και γιορτή,
γιορτή κι ανεμοζάλη,
μα τώρα σέρνονται στη γη
να τα πατάνε άλλοι.

Κι αν λένε τα χαράμισα
και τώρα είναι φευγάτα
στο κάτω κάτω της γραφής
δικά μου ήταν τα νιάτα.