Ποια παραπόνηση μπορεί να μοιάση στην δικήν μου
Οπού `χα μόνον μιαν κυράν εις όλην την ζωήν μου
Κ’ εδόξαζα κι αγάπουν τη μπιστά, μα την ψυχήν μου
Και τώρα τέλεια αρνήθημ με κ’ έκοψεν την πνοήν μου

Εκείνην που `χα συνοδειάν και τέρμιον εδικόν μου
Κ’ ελάλεμ μου “μεν σ’ αρνηθώ ποτές, τον άγγελόν μου”,
Τώρα βιγλίζω αρνήθημ με και θέλει το κακόν μου
Κ’ ήρτεν κι απλίκεψεν μακρά καμπόσον αξ αυτόν μου.

Εις τούτον θεραπεύγομαι και λέγουν π’ αγαπήση
Ωστι να ζη και να θωρή δε θέλει λησμονήσει
Κι ανίσως κι από ξαύτου του καμπόσον ξωμακρίση
Μοναύτα σ’ όσον τον ιδή θέλει του συμπαθήσει.

Λοιπόν πιστεύγω μεν έναι τόσον σκλερή καρδιά μου
Εννοιάζονται και κάποτε εστέκουμουν κοντά σου
Θωρώντα με το πως περνώ κλαμόντα `πο σιμά σου,
Κυρά μου, να μηδέν μου πης: “εσού που κλαίγεις, γεια σου”.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή