Κοιμώντα μου φανίστην να βιγλίσω
Εκείνην απού πήρεν την καρδιάμ μου,
Με θάρος να μου στρέψη την υγειάν μου
Κ’ εγώ να `λπίζω μέσα μου να ζήσω.

Αμμέ, με δίχως περισσά ν’ αργήσω
Ξυπνώντα ποίκα στρέμμα στην κυράν μου
Εδίπλασα ξανά την καματιάμ μου,
Και πάλε πεθυμώ να ξηψυχήσω.

Μμάτια μου, αφόν κοιμώντα μου διδείτε
Το `θελα να θωρούσετε αννοιμένα
Τον κόσμον πιόν γι’ αγάπημ μου μεδ δήτε.

Μμάτια μου, αφόν βιγλάτε κοιμισμένα
Κείνον που θέλω πάντα να θωρήτε
Μείνετε μέραν νύχταν καμμυμένα.

Τα μμάτια μου φανίστην να βιγλίσω,
Απού διδούν το φως εις τα δικά μου,
Τόσον γλυκιά ν’ αξάψουν τα λαμπρά μου
Οτ’ είπουν ίτσου την ζωήν ν’ αφήσω.

Κι ως γοιόν αξάφτα κ’ ήθελα ν’ αργήσω
Ν’ αφταίννω και να με θωρή κυρά μου
Τρέχει στον νουμ μου και λαλώ μέσα μου:
Κοιμούμαι πας και χάσω το αν ξυπνήσω.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή