Της καρδιάς μου το καμίνιν
Βράστην κι αχλαν έχει τόσην
Κ’ εις κοντόν με σπουδοσύνην
Εθελέν με θανατώσειν
Αν ουδέν είχεν πιντώσειν
Των ματιών τα κλαματά τους
Ζωντανόν με δυο θανάτους.

Καθα που να με βιγλίζεις
Ολα ξάφτει πεθυμιά μου
Αμμέ σ’ όσον πογυρίζης
Λούννεις με τα κλαματά μου
Κ’ εις τα δάκρυα και λαμπρά μου
Εσού ρίζεις γιον κυρά μου
Ζωντανόν με δυο θανάτους.

Το νερόν των αμματιών μου
Εμποδίζει το καμίνιν
Και το μέλλεται σ’ αυτόν μου
Δε φινεί `πο μιας να γίνη
Και με τέτοιαν σκλεροσύνην
Εγώ πάγω αναμεσά τους
Ζωντανόν με δυο θανάτους.

Το λαμπρόν παλέ φυράζει
Και το δάκρυ μου στεγνώνει
Και σαν τις να μ’ αγιτιάση
Το κριτήριον μου πιντώνει
Ω την ζων μου δεν πιντώνει
Αν δεν πάψ `η η διαφορά τους
Ζωντανόν με δυο θανάτους.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή