Εις τον ουρανόν πετούμαι
Κι αχ την γην ουδέ σκαλεύγω
Δεν ηξεύρω ιντά γυρεύω
Αξυπνόν `δανταν κοιμούμαι,

Με το πάθος καταλυούμαι
Κι εγώ πάσκω να παθιάζω
Και γιατί άλλον δεν πιεκάζω
Κάμνω σ’ όσον αγρικούμαι.

Αφον θέλεις να καμμύσω
Τα μματάκια μου κυρά μου
Πως να μεν γναστη στιγά μου
Κι από μας να ξεψυχίσω.

Οτοιμός είμαι να ποίσω
Τιον ορίζει αφεντιά σου
Καλλιόν εν δουλεύγοντά σου
Την ζωήν μου να ξαφήσω.

Τόσον είναι τα κογγύζω
Κι όλα μου τα μέλη φτιούμ μου
Κ’ επεθύμουν αχ τον νουμ μου
Να ποβγώ να μεν γνωρίζω.

Και για σεν να σε φουμίζω
Για καλλιότερην του κόσμου
Να πιντώθην ο σκοπός μου
Πεθυμώ και δεν λυρίζω.

Το καλόν στέκω γδεχόντα
Κ’ έχω το κακόν καθ’ ώραν
Κι αν γελάσω καμιάν φόρα
Στέκομαι `κατόν κλαμόντα.

Πάγω λευτεριάν ζητώντα
Και προτού σκλαβιά με δήννει,
Ορεξη πάντα μου δείχνει
Στο κακόν μου πεθυμώντα.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή