Εθάρησα την έννοιαν
Που καμνε να θρηνίζω
Κάποτες να μιλήσω προς εκείνην.

Πούδ δίχα λεμοσύνην
Ως να με καταλύση
Κ’ εννοιάζουμου να ποίση η συντυχιά μου.

Ω! Την σκλερήν κυράμ μου,
Απού τον πόθον ν’ άψη
Να λυπηθή, να κλάψη, αχ, το λαμπρόν της.

Δάκρυα το πρόσωπόν της
Του πόθου να το νίψη
Και πιόν να μηδέν κρύψη από ξαυτόν μου.

Πως πλήσσει το κακόν μου
Κι όσα ποτέ μου ποικεν
Και πλήσσει πως μ’ αφήκεν κ’ επλημμέλουν.

Αμμ’ αφάτις δε θέλουν
Τ’ άστρη πιόν να μπορήσω
Το νιώθω να μιλήσω της κυράς μου.

Απέσσω της καρδιάς μου
Πιόν δεν κρύβγω τα πάθη
Τα’ κάποιον μεν τα μάθη και το βάρος.

Αμμέ με δίχα θάρος
Γοιόν παρπατώ βακρύζω
Δάκρυα βραστά λουβίζω γοιόν καμίνιν.

Αν δίχα λεμοσύνην
Για λλόγου της τελειώννω
Δε θέλω πιόν να χώννω γιάντα κλαίγω.

Στην δεμοσιάν το λέγω.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή