Ξαπλώνω το παράθυρο ανοιχτό
μπροστά μου κατακόκκινο φεγγάρι
τα λόγια σου χαμένο φυλαχτό
διπλό κρεβάτι άδειο μαξιλάρι.

Εσύ που μοιάζεις στις Κυκλάδες
μα είσαι Δωδεκάνησο
στο δρόμο για τις Συμπληγάδες
με κέρασες γλυκάνισο.

Εκεί που βλέπεις μόνο ανατολή
και ψάχνεις κάπου για να βρεις μια δύση
τι κι αν πονάει πάλι το φιλί
το πάλεψα και έδωσα τη λύση.

Εσύ που μοιάζεις...

Μύλοι επτά που στέκουν στη σειρά
τραγούδια ψιθυρίζουν του ανέμου
μια πεταλούδα με ανοιχτά φτερά
μου χάρισε το τέλος του πολέμου.