Αν μέλλεται ποτέ να με σηκώσης
Χαρέ μη δε στέκης ν’ ασκοπίζης
Καλιοτερόν καιρόν για να με σώσης
Γιον τούτον που `μαι τώρα μεν ολπίζης.

Σώσε με το λοιπόν να με λυτρώσης
Ως όπου με το θάρος με βιγλίζεις
Κ’ εκείνους φαίνεται γλυκύς ο χάρος
Που δίδει τέλος άνταν να `χουν βάρος.

Πάθος δεν εν σ’ εκείνους που ποθούσιν
Γιον άνταν δουν και λείψη τους το θάρος
Κι άνταν τημ πέθυμιάν τους πιντωθούσιν
Τότες τους φαίνεται γλυκύς ο χάρος
Τότες ηξεύρουν σπλαχνικά να κλιούσιν
Τότες του πόθου νιώθουσιν το βάρος.

Γλυκιά εν τα πάθη πλήξες και λαμπρόν μου
Γλυκιές οι παραπόνησες και κλάμαν
Γλυκούς νιώθω τους πόνους και κακόν μου
Γλυκιά και τα κουμπώματα και τράμαν.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή