Άκου κι αφόν γρικήσετε
Δια μέναν όλα κλάψετε
Ακούσατε μου παψετε
Πουλλιά μεν κελαδήσετε
Ω βρύσες μεν κτυπήσετε
Νερά μεν δώσετε τροφές
Τα χόρτ’ ας κλίνουσιν κορφές
Αχ τ’ άδικον π’ ακούσετε.

Σ’ αυτόν σας είναι φανερόν,
Εξέρετε πως αγαπώ
Πλάσμαν, το δεν είχεν μοιαστόν
Ο κόσμος που πολλύν καιρόν.
Θωρώντ’ αγνιάκιν τρυφερόν
Ελύγιζεν εθάρησα.
Να ξεύρετε ότι αγνώρισα
Οφιν πολλά φαρμακερόν.

Λύπην σ’ αυτόν της ουδεμιά
Είδα ποτέ στα πάθιασα
Ποτέ της σ’ όσα πάθιασα
Είπεν και πρέπει ευχαρισιά
Θάνατε κ έπαρ'με για μια
Ολα να πάψουν να σωθής
Μηδέν αργής δε λυπηθής
Ελα παρ’ με δίχα ζημιά.

Τις να `χεν πει στα μάτια της
Απόχει απλίκιν η φιλιά,
Να στέκεη τόση δυσκολιά
Ξύστερα `που τα χάδια της
Ελάλουν ότι εις όλα της
Να `ν ταπεινή γοιον εν γλυκιά
Αλίμονον, τιντ’ αδικιά
Να λείπω `που τα πλάγη της.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή