Τρέξετε μμάτια, τρέξετε κι αμέτε
Στην θάλασσαν γοιον πασιν τα ποτάμια
Κ’ εσείς, αναστενάματά μου, δέτε
Τον ουρανόν με τους ανέμους στ’ άδεια
Αφόν η γλώσσα δε σώνει πιόν, πέτε
Εσείς τες ομορφιές της και τα χάδια
Κι όσα στην γην τα χείλη δεν τορμούσιν
Ο ουρανός κ’ η θάλασσ’ ας τ’ ακούση.

Ο πόθος εις δυο χείλη κουρελλένα
Μαργαριτάρια κάμποσα φυτεύγει
Δείχνει με τέχνην κ’ έχει τα χωσμένα
Κάθα που θέλει κάποιον να δοξεύγη
Απού δυο μμάτια στέκουν βλεπημένα
Και μ’ έναν τίτοιον μόδον τα κηβεύγει
Κι ότις για κείνα να σκελέψη χνάριν
Βουργά τα μμάτια κάμνουν τολ λιθάριν.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή