Χώμαν, νερόν, αέραν και `πού φώτη
Ο φέγγος και `που σκότη μετρημένη
Ω γη νοματισμένη μάνα πρώτη.

Ανθρωπινή μας νιότη ξενιασμένη
Σελήνη γλαμπρισμένη την εσπέραν
Που `σαι με πάσα έραν εσμιμένη.

Θάλασσα κακιωμένη τον αέραν
Ήλιε που την ημέραν εγλαμπρίζεις
Ω τύχη που γυρίζεις την εσπέραν.

Με όσους κι αν σ’ ανάφερα κι όσους ρίζεις
Φέρε όσους καρτερίζεις εις αυτόν μου
Και φέρ’ και τ’ αστρικόν μου αν τ’ αναγνωρίζης.

Να δητε αν ειν’ κι ορίζ’ εις το λαμπρόν μου
Να δητε τον καμόν μου που παθιάζω
Να δητε πως διαβάζω τον καιρόν μου.

Και `δόντα τον καμόν μου πως κοπιάζω
Κι ουδέποτέ μου πνάζω λυπηθήτε
Κλάψετε αφόν να δήτε πως γουριάζω.

Για κατούτου σας κράζω να θλιβήτε
Κ’ ελάτε αναγκαστήτε ωδά κοντά μου
Θρηνίσατε μιτά μου σκαλευτήτε.

Ω λιόντες, σωρευτήτε `σα κοντά μου
Δέτε τα κλάματά μου κ’ είμαι ξένος
Και δενξ κλαίγ’ ο θλιμμένος τα κακά μου.

Γρικάτε τα λαμπρά μου πάσα γένος
Πως είμ’ αδικεμένος στην ψυχήμ μου
Κι απού την δούλεψήμ μου κομπωμένος.

Ο πόθος τυφλωμένος την πνοήν μου
Θέλει και την ζωήν μου να ξαφήσω
Και θέλει ν’ αγαπήσω την εχθρήν μου.

Πέτε μου στην πληγήν μου πως να ποίσω
Πέτε μου πως να σβήσω το καμίνιν
Και που την λεμοσύνην να βιγλίσω.

Αφήτις δεν ευρίσκεται εις εκείνην.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή