Μια φορά ένα Παπί
είχε χάσει ένα Πι,
είχε μείνει με το Πα
κι έλεγε όλο «Πα Πα Πα».
Είχε μείνει με το Πα
κι έλεγε όλο «Πα Πα Πα».

Περπατούσε, προχωρούσε
και κοιτούσε και ρωτούσε:
Πού θα βρω, ποιος θα μου πει
ένα Πι, ωραίο Πι;
Περπατούσε, προχωρούσε
και κοιτούσε και ρωτούσε:
Πού θα βρω, ποιος θα μου πει
ένα Πι, ωραίο Πι;

Έψαξε σ’ όλα τα μέρη,
βρήκε Πι από Πιπέρι,
βρήκε Πι από Πιπίλα
και το έπιασε τσαντίλα.
Βρήκε Πι από Πιπίλα
και το έπιασε τσαντίλα.

Περπατούσε, προχωρούσε
και κοιτούσε και ρωτούσε:
Πού θα βρω, ποιος θα μου πει
ένα Πι, ωραίο Πι;


Περπατούσε, προχωρούσε
και κοιτούσε και ρωτούσε:
Πού θα βρω, ποιος θα μου πει
ένα Πι, ωραίο Πι;


Βρήκε Πι από Πιρούνι,
βρήκε Πι από Πιτσούνι,
βρήκε Πι από Πινέζα
και το πάτησε και – τέζα!


βρήκε Πι από Πινέζα
και το πάτησε και – τέζα!

Περπατούσε, προχωρούσε
και κοιτούσε και ρωτούσε:
Πού θα βρω, ποιος θα μου πει
ένα Πι, ωραίο Πι;
Περπατούσε, προχωρούσε
και κοιτούσε και ρωτούσε:
Πού θα βρω, ποιος θα μου πει
ένα Πι, ωραίο Πι;

Τέλος, φόρεσε ένα Νι,
ένα Νι από Πανί,
κι ήταν πια χωρίς το Πι,
ένα Πάνινο Παπί.