Βλέπω να πέφτει το νερό της βροχής
να σκαρφαλώνει στον αυχένα της γης.
Και στο διάδρομο φύλλα ξερά
να με κοιτάνε σαν σπασμένα καρφιά.

Δάχτυλα τρίζουν σε κουβέρτες υγρές
κρύβουν στο σώμα τους αναπνοές.
Ο ουρανός δεν έχει χρώματα πια
μονάχα σύννεφα παντού ερημιά.

Πέρασε ο καιρός θα μείνω δυνατός
κρατάω απόσταση, παίρνω απόσταση
κι ανοίγω, ανοίγω.

Κόκκινος ήλιος σε σύρματα γκρι
και το κορμί του να αιμορραγεί,
Σκιές αφήνει ν’ αντανακλούν
ανάσες σήματα θ’ αναστηθούν.

Όσα μου τάξανε ελπίδες τυφλές
χαμένες λέξεις σε στημένες γιορτές.
Οι θησαυροί μου άνθρακες πια
όνειρα ασπρόμαυρα σε άδειο καμβά.

Πέρασε ο καιρός κι είμαι ακόμα εκτός
κρατάω απόσταση, παίρνω απόσταση
και κλείνω, κλείνω.
Κι ανοίγω.