Δε θέλω φώτα δυνατά
και εκκωφαντικές φωνές.
θέλω στους δρόμους να γυρνώ
κι ας ειν’ οι τσέπες μου αδειανές.

Να πέσει άρρωστη βροχή
να κάψει ότι ακόμα καίει
και να με πνίξει η θάλασσα
καθώς για σένα θα μου λέει.

Θέλω να ζω στη μοναξιά έτσι
όπως με έχεις συνηθίσει
να μ’ αγκαλιάσει η σιωπή
κι ως το πρωί να μη μ’ αφήσει.

Θέλω να ζήσω δυο ζωές,
στη μια θα ζω για να πεθάνω
στην άλλη θα `χω δυο ψυχές
κομμάτια να τις κάνω.

Δε θέλω φίλους, συμβουλές
μην, όχι, δεν και πρέπει,
με λύσεις άδειες και βουβές
το ψέμα τους με βλέπει.

Με βλέπει πάλι και γελάει
καθώς νικάει και πάλι,
σφίγγω τα δόντια και κοιτώ
στα μάτια τους τη ζάλη.

Θέλω να ζω στη μοναξιά έτσι
όπως με έχεις συνηθίσει
να μ’ αγκαλιάσει η σιωπή
κι ως το πρωί να μη μ’ αφήσει.

Θέλω να ζήσω δυο ζωές,
στη μια θα ζω για να πεθάνω
στην άλλη θα `χω δυο ψυχές
κομμάτια να τις κάνω.