Απόψε μάνιασ’ ο γιαλός
και δέρνεται το κύμα
και τ’ ακρογιάλι εντύθηκε
με των αφρών το ντύμα.

Απόψε το γυμνό κορμί
της άγριας νύχτας τρέμει
καθώς το βρέχει η θάλασσα
και το χτυπούν οι ανέμοι.

Κι ως η ψυχή μου καρτερεί
στο ριγηλό ακρογιάλι
κάτι υπερκόσμιο ν’ ακουστεί
φτερούγα να προβάλει.

Και τίποτα δεν καρτερείς
καρδιά μου, εσύ όλα τα `χεις•
εκείνη ο κλώνος ροδαριάς
κι εσύ ο δεμένος στάχυς.